10/07/09

INTERPRETACIÓNS e VARIACIÓNS

¿Qué é a arte?. Non hai acordo sobre isto nin sequera entre os especialistas do pasado, ¿recordades o rexeitamento das obras de Manet ou de van Gogh?, ou do presente: ¿os grafittis son arte?. Tampouco parece ser a beleza a definidora de obra de arte: os canons de beleza mutan co tempo e o grotesco pode ser fermoso.


Seguramente esa pregunta non ten resposta ou o planteamento está equivocado, pode resultar máis xusto preguntarse ¿cando algo é arte?


Dunha banda está a idea, a concepción, a interpretación, doutra a plasmación que é algo máis que unha boa execución, que o dominio da técnica. Pero aínda isto non sería senón a representación dun obxecto, o artista por medio da súa propia linguaxe comunica algo ao espectador que contempla e reflexiona para obter cada quen a súa visión.

A miúdo os artistas volven sobre obras anteriores e reinterprétanas, parafrasean sobre elas, destrúenas para volver a construílas ao seu xeito. Un caso de especial relevancia é o de Picasso que realizou variacións sobre moitas obras, evidentemente de autores que admiraba: Rembrandt, Velázquez, Courbet ou Poussin, son algúns deles.
E, sen dúbida, as dúas obras máis interpretadas son a Mona Lisa de Leonardo e As Meninas de Velázquez. Observa:









Son moitos os exemplos de paráfrase. Nesta presentación déixovos unha mostra que preparei como unha curiosidade.
A música é de Gabin






Neste caso, non vos dou os nomes dos artistas que se revisan, pero creo que moitas podedes acertalas. ¡Ánimo!



Esta páxina ten unha recompilación de imaxes que parodian a Úlltima Cea de Leonardo. Moitas pertencen a montaxes dos personaxes de series televisivas: Os Soprano, Os Simpson, Barrio Sésamo ou House. Outras están en relación co cine, a música, o comic,....


08/07/09

ANIMACIÓNS


Curiosa animación en 3D de Marcelo Ortiz, realizada no 2006, na que homenaxea o Guernica de Picasso, A habitación de Arlés de van Gogh, A persistencia na memoria de Dalí e a Relatividade de Escher. Sona a canción de Durán-Durán, The Chauffer.


Unha forma distinta de ver o Guernica de Picasso, en 3D, realizada pola artista alemana Lena Giseke. Música de Manuel de Falla: La nana


Nesta curtometraxe de Juan Pablo Etcheverry (Santiago de Compostela) e titulado Minotauromaquia, Pablo en el laberinto, o autor inspirándose no mito do Minotauro e na obra de Picaso, presenta a problemática da creatividade e da toma de decisións do artista (ficha na súa web). Recibiu numerosos premios e recoñecementos
A música é de Stravinsky, Pájaro de fuego




Unha mestura da obra gráfica de Picasso para rematar no Guernica. Realizada polo artista ruso Popov, con música de guitarra española de fondo.



Percorremos a historia da pintura grazas ó vídeo de Joan Gratz, gañador dun Oscar de animación en 1992, amén de outros premios. O seu título, Mona Lisa descending a starcaise, xoga con dúan obras distantes no tempo: Mona Lisa ou Gioconda de Leonardo e Nu baixando unha escaleira de Duchamp.




Unha animación sobre os espazos imposibles de Escher



Miró nunha animación da súa obra O xardín



A obra de Roy Lichtenstein, Animated Pop-Art, con música de U2, empregada como promoción da súa xira PopMarp Tour, de 1997

 
 
 
Unha visión da obra de Munch, O berro


 



O que sucede no Tapíz de Bayeux



Animación nos lenzos de Renoir, Seurat e Magritte

La Trilogie du chevalet from Sébastien Deschênes on Vimeo.

Elles, Toulouse-Lautrec


 
Mondrian e a súa evolución
 
 
 
Miguel Anxo e os seus traballos
 
 
 
Tuner emprende un novo camiño
 
 
 
 O artista ruso Alexander Petrov, emprega unha técnica moi especial para realizar cortametraxes de animación.
Sabemos que para cada segundo de animación hai que facer 24 fotogramas de debuxos, isto foi o habitual, recorda as películas clásicas de Disney. pero lhai outras fómulas: con obxectos, con figuras de plastilina, con marionetas ou de xeito dixital.
Petrov realiza cada fotograma con pintura ó óleo sobre grandes planchas de cristal, traballando basicamente cos dedos e ás veces con pinceis para os pequenos detalles. É un traballo moi laborioso, para unha película e 20 minutos precisa case 30.000 imaxes. Resulta así que o que vemos son sucesivos cadros ó óleo sobre cristal, fíxate na imaxe que segue, parece un cadro pero é un fotograma. recordan os cadros dos realistas ou dos impresionistas.


O proceso é lento e complexo. Parte dun storyboard, viñetas debuxadas a lapis, e sen cores, coas que se narra a historia. Logo pasa cada viñeta á placa de cristal, en maior tamaño, pintando con óleo, con poucas cores, como máximo seis, de modo que obtén tonalidades variando a densidade da pintura. A partir dese cadro base, vai filmando ó tempo que modifica o deseño inicial para ir producindo o movemento, é dicir destrúe e refai continuamente.
No seguinte vídeo, aínda que en ruso, podemos ver a técnica.



Basada no libro de Hemingway O vello e o mar, realizou esta curtametraxe de 20 minutos de producción canadense cuns resultados estéticos impresionantes e polo que recibiu un Oscar en 1999, amén de outros premios máis. Está realizada para proxectar en IMAX, un sistema de proxección de moi alata definición de imaxe e de grandes proporcións, pensa que a pantalla IMAX stándar mide 22 m de ancho e 16 m de alto, o espectador semella estar dentro da acción que sucede na cinta.
A curtametraxe narra a historia dun vello pescador, Santiago, que se adentra no mar para pescar esperando que a sorte, que fai moito que non o acompaña, vire. En efecto, un enorme peixe espada pica o anzó, e comeza a loita entre o vello e o peixe,......
Disfrutao aínda que non é o mesmo que velo en IMAX ou en TV.





DALÍ, UNHA PERSONALIDADE SINGULAR




Dalí, mito, contraditorio, fascinante, exhibicionista, ególatra, .... pero sempre xenial artista: pintor, escritor, actor, guionista, escultor, fotógrafo.
E se non o cres mira como el mesmo se define neste programa da televisión norteamericana no que os concursantes deben descubrir de que personaxe se trata.








Da súa participación no cine xa falmos noutra entrada, pero fagamos aquí unha referencia a outras actividades que tamén moito lle interesaron por razóns estrictamente económicas: a publicidade.
Anuncio de cholotates



Anuncio de Alka Seltzer



Recordar que é o pai do deseño do logotipo de Chupa Chups, que colaborou coa primeira industria textil galega (a de Regojo en Redondela) para publicitar as novidosas camisas que non precisaban planchado ou coa marca de coches Datsun e ilustrou anuncios para as medias Bryans.



Por suposto que a súa presenza mediática foi máis forte durante a súa estadía nos Estados Unidos, residiu alí entre 1940 e 48. Colaborou con diferentes revistas como Vogue, The American Weekly, Life, Harper’s Bazaar, Minotaure.

O seu interese na prensa levouno a crear a súa propia publicación, Dalí News,  pero só se publicaron dous números.
Fíxate na cabeceira, están todos os elementos característicos 




Loxicamente tampouco o mundo do escaparatismo podía quedar á marxe.
En efecto no 1939 montou escaparates para os grandes almacéns Bonwit Teller de Nova York. E como o que lle gustaba era montar escándalo, un xeito de marketing, pergeñou un escaparate con vellos maniquíes -vellos e cochos porque estaban abandonados no sótano-, pero cando volveu ver o resultado observou que se fixeran cambios, entrou en cólera, destrozou todo, incluída a fiestra. Foi detido pola policía, e os feitos saíron en todos os periódicos: ¡ó dia seguinte a súa exposición estaba chea de público!

Por si faltaba algo, deseñou xoias, perfumes, naipes, ....







Establecido en España acabou por se identificar có réxime de Franco, o que lle valeu duras críticas tendo en conta que moitos artistas tiveran que emigrar. Cando en 1969 España tivo que organizar o festival de Eurovision tras de gañar Massiel o ano anterior, pideuse a colaboración de Dalí. Do seu enxeño fporon o cartel, o logo e a cortiniña televisiva que daba paso aos cantantes.
Podes ver neste vídeo, cantando Salomé, o aspecto do escenario e a escultura surrealista do escultor Amadeo Gabino.

No 2011, Woody Allen filmou Midnight in Paris, na que o protagonista, un mozo americano, se ve transportado a tempos pasados nos que coincide coa elite artística e bohemia de París dos anos 20. Neste fragmento, Adrien Brody interpreta a Dalí. Desfruta desta secuencia na que tamén aparecen Buñuel e Man Ray.



Por certo, se queres saber o interese de Dalí polos rinocerontes, mira esta páxina e as súas respostas explicativas nesta entrevista de 1997



E seguimos con rinocerontes. Abaixo vemos, á dereita, a versión que fixo da Encaixeria de Vermeer. Se te fixas, notarás que está composta con cornos de rinoceronte



Así conta Dalí o seu interese pola obra e a conexión matemática coa beleza (tomado de observatorioredes.blogspot.com). ¡Inenarrable!


[...] Luego cristalizaron poco a poco en forma de una obsesión delirante que tenía por tema "La encajera" de Vermeer, una reproducción de la cual estaba colgada en el despacho de mi padre y yo podía verla a veces furtivamente, a través de la puerta abierta. Desde aquel instante, además, he venido observando que muchas emociones importantes entran en mí por el codo, que se ha convertido en mi talón de Aquiles –un día se dirá “el codo de Dalí”-. Así, en mayo de 1955, habiéndome golpeado en el codo, volví a pensar intensamente en "La encajera". Pedí entonces al conservador-jefe del Louvre que me autorizara a realizar una copia del cuadro de Vermeer. Con gran lujo de precauciones, el cuadro fue llevado a una salita donde yo instalé mi caballete en presencia del estado mayor de los conservadores y de algunos amigos. Observaba con la mayor atención ese cuadro turbador que tiene por centro excitante una aguja que nadie ve y que ni siquiera está pintada, sino sugerida. Me pareció de repente que, una vez más, mi codo me dolía y que aquella aguja, clavándose en él, me proporcionaba una sensación paradisíaca. Tras la apariencia de este cuadro, calmo, apacible, imagen de un bienestar tranquilo, se escondía una energía prodigiosa ultrapicante que tenía para mí el valor del antiprotón que se acababa de descubrir. 
Me acerqué al cuadro y con mi bastón tomé algunas medidas para comprobar algo que intuía. Los conservadores, que no osaban intervenir, intercambiaban temerosas miradas al ver de qué salvaje manera me acercaba a una obra que consideraban un tesoro único. De repente, tracé sobre mi tela, con gran sorpresa de todos, unos cuernos de rinoceronte en lugar de la encajera que yo quería copiar. Su aprensión se tornó en estupefacción. Ni yo mismo comprendía exactamente el sentido de mi obra. Todo el verano había estado trabajando en el tema de "La encajera" y al fin me daba cuenta de que mi intuición había coincidido y alcanzado las curvas logarítmicas del cuadro que dibujaban exactamente unos cuernos de rinoceronte. 
En Portlligat me procuré una colección de cuernos de rinoceronte que, en mis sueños, se pusieron a moverse como constelaciones formando primero cortezas de pan amalgamadas, y luego, poco a poco, se ordenaron en un ballet de corpúsculos que reproducían "La encajera". Adquirí una cincuentena de reproducciones del cuadro de Vermeer y las esparcí por mi olivar, e incluso cuando iba a la playa a bañarme con Gala me llevaba una de esas copias. 
Entregándome a mi obsesión hasta la saciedad, proseguía mis investigaciones sobre la morfología del girasol, tan caro a Leonardo da Vinci, y entonces descubrí en las espirales del girasol el módulo de los cuernos del rinoceronte. Milagro más grande todavía: las curvas casi logarítmicas del girasol dibujaron pronto a mis ojos el peinado de la encajera, su cojín, como un cuadro divisionista de Seurat. Fue un rayo de luz cegador. El cuerno del rinoceronte era un ejemplo perfecto, creado por la naturaleza, en espirales logarítmicas, y su bestialidad se oponía a la gracia de la encajera, expresión de la castidad, de la pureza, de la monarquía absoluta. La encajera resultaba ser, así, el símbolo puro del máximo en la punta de la nariz. El cuerpo de rinoceronte machacado es un poderoso afrodisíaco. Lo bello y Eros son uno. Ese admirable animal no se contenta con llevar un sexo sobre su nariz; su coito dura cerca de una hora. Desarrolla un ceremonial daliniano que le lleva a señalar su territorio disponiendo sus excrementos como si fueran los mojones de su propiedad. Tanto refinamiento merece respeto y una observación atenta. 
Analicé con este criterio el rostro de Gala, que reproducí (sic) con dieciocho cuernos de rinoceronte, y lo mismo hice con un cuadro de Rafael; pero como todo está en todo y recíprocamente, al estudiar el culo del rinoceronte descubrí que representaba exactamente un girasol plegado. Así que este animal tiene sobre la nariz el más bello de los módulos y detrás una galaxia de curvas perfectas. Pronto caí sobre la fotografía de una de una coliflor, y no cejé hasta procurarme una montaña de coliflores para comprobar si la encajera se encontraba también entre sus efloraciones. Lo estaba. Mi fuerza mística y mi visión paranoica eran tales que, desde entonces, todas las verdades manifiestas del mundo me resultaban manifiestas. No todo el mundo puede tener un codo tan sensible como el mío. Ni todo el mundo puede ser daliniano, pero cada cual puede aprovechar la ascesis daliniana y abrir sus ojos con lucidez sobre la realidad. El código social de una ciudad perfecta está compuesto de éxtasis que transforman –ellos solos- el deseo, el placer, la angustia, las opiniones, los juicios, en algo sensacional situado a igual distancia del sueño y de la realidad. Lo repugnante resulta, así, deseable, el afecto se transforma en crueldad, lo feo en bello, el defecto en cualidad, y las cualidades pueden verse como negras miserias. Un mundo en éxtasis no se puede imaginar. Es preciso sumergirse en él para vivirlo." 


Finalmente un completo documental que reflicte a vida do artista: Dalí, maestro de sueños. Permítenos acercarnos á súa persoa e á creación do seu personaxe.






  © Blogger template 'Solitude' by Ourblogtemplates.com 2008

Subir