O Greco, un artista rexeitado e esquecido durante moito tempo, segue hoxe a sorprendernos polo tratamento plástico, pola desmaterialización das formas, pola vibración e vivacidade da cor, polos seus alardes expresionistas, pola plasmación das texturas, pola transparencia da veladuras, en fin, a sutileza e delicadeza do seu traballo.
Pero xa que algunhas mostras da súa obra xa as estudamos, agora ímonos fixar na linguaxe xestual e na comunicación a través das miradas.
Neses rostros asimétricos, seguramente incorrectos nas súas faccións para resultar máis expresivos, son os ollos a través dos que a personalidade queda ó descuberto e se reflicten os sentimentos. Aínda que formalmente se repita o modelo, hai sempre unha interiorización, unha introspección que da como resultado unha individualización completa.
Nos ollos preséntase unha particularidade, o ollo dereito aparece máis redondeado mentres que o esquerdo adquire forma amendoada. Outro trazo peculiar é a acuosidade que os inunda e ese punto branco, un brillo que os vivifica
Pero o principal é a alma que neles latexa, a través da mirada as figuras nos miran ou miran con arrogancia, con resignación, con seguridade, con dozura, con inquedanza, ....
Mira debaixo, ¿recoñeces algunha desas miradas?
Do mesmo modo a linguaxe resulta absolutamente clara, son absolutamente importantes para que o espectador entenda o que sucede. Esas mans longas, de dedos finos e uñas coidadas, case femininas, adoptan multitude de disposicións para converterse en diálogo ou do monólogo interior. Son as mans as que interrogan, explican, aseveran, reafirman, exclaman, discuten. Nelas están os sentimentos e as sensacións.
¿Serías capaz de dar significado a cada un destes xestos?
