MONDRIAN - TÁBOA I, CON NEGRO, VERMELLO, AMARELO, AZUL E AZUL PÁLIDO
CATALOGACIÓN
Óleo sobre lenzo en formato vertical de tamaño medio, pintado polo holandés Piet Mondrian en 1921.
Durante a Primeira Guerra mundial, a neutralidade de Holanda fixo posible que aquí se desenvolvera unha nova experiencia vangardista: o Neoplasticismo no que se encadra a presente obra.
Seguramente Piet Mondrian resulta ser a figura máis destacada ademais do principal teórico deste grupo de artistas formado no 1917 en torno da revista De Stijl (O estilo) fundada xuto con Theo von Doesburg, pintor compatriota.
Seguramente Piet Mondrian resulta ser a figura máis destacada ademais do principal teórico deste grupo de artistas formado no 1917 en torno da revista De Stijl (O estilo) fundada xuto con Theo von Doesburg, pintor compatriota.
A súa carreira comezou con pintura figurativa de serenos paisaxes, pasando ao cubismo cando se cando se traslada a París. Coa realización das series analíticas como as das Árbores (pon no buscador de imaxes "Mondrian tree"), vai iniciar o camiño da non figuración cunha extremadamente rigorosidade na a súa concepción de abstracción xeométrica. Partindo de que un lenzo, unha superficie plana, non debe conter máis que elementos igualmente planos, rexeitou toda liña curva e admitiu tan só as liñas rectas -verticais e horizontais- cruzándose en ángulos tamén rectos.
Aspiraba a unha arte clara e disciplinada que dalgún xeito reflectira as leis obxectivas da natureza a través das que mostrar as inmutables realidades ocultas tras das formas perecedoiras das aparencias subxectivas.CONTEXTO
Posiblemente .............
...........só haberá unha arte nova eliminando calquera trazo da arte establecida.
O Neoplasticismo, estilo que se aplica tanto á pintura como a arquitectura ou deseño, é unha arte abstracta caracterizada por formas extraordinariamente sinxelas (planos, figuras xeométricas simples, liñas) e cores primarias. Partindo de investigacións previas, como as cubistas, presenta novas alternativas estéticas á sociedade moderna.
O renovado interese pola estrutura levounos plantear se a pintura non podía converterse nunha especie de construción semellante á arquitectura. Así que se centraron en buscar as relacións matemáticas entre as formas coloreadas para, transcendendo a realidade externa, facer unha arte universal.
Sérvese de formas planas rectangulares e cadradas, rexeita a simetría se ben persegue a harmonía, emprega principalmente as cores primarias, o branco como fondo e o negro para as liñas que delimitan as formas -branco e negro son considerados como non cores-.
Pouco teñen que ver coa abstracción de Kandinsky e a súa vertente emotiva, só os une a non figuración. Sen embargo Mondrian pretende coa súa obra un mundo mellor tras dos horrores da Guerra Mundial. Escribiu:
Sérvese de formas planas rectangulares e cadradas, rexeita a simetría se ben persegue a harmonía, emprega principalmente as cores primarias, o branco como fondo e o negro para as liñas que delimitan as formas -branco e negro son considerados como non cores-.
Pouco teñen que ver coa abstracción de Kandinsky e a súa vertente emotiva, só os une a non figuración. Sen embargo Mondrian pretende coa súa obra un mundo mellor tras dos horrores da Guerra Mundial. Escribiu:
Só a pura aparencia dos elementos, nunha relación de equilibrio, pode diminuír a traxedia da vida... E entón non necesitaremos estatuas nin cadros porque viviremos dentro da arte feita realidade....E entón, a arte irase retirando da vida a medida que a vida gañe en equilibrio e tranquilidade
ANÁLISE
A obra resulta do interese por estudar e analizar a elementalidade da liña, o plano e as cores fundamentais, eliminando toda referencia á profundidade ou movemento. Todas as obras desta época, entre 1920 e 1940, son moi semellantes, un enreixado de liñas que forman recadros de distintos tamaños e cores elementais, entre os que predomina o branco, fondo e luz.
A esta idea responde a presente obra: formas rectangulares de distintos tamaños; cores planas e puras; os primarios -amarelo, azul e vermello- combinados con azul claro; grosas liñas negras verticais e horizontais coa precisa función de separar as cores para que non se inflúan; liñas que se cortan en ángulos rectos; unha calculada proporción; disposición asimétrica pero equilibrada e harmónica
Coas súas obras demostra que a percepción da cor non cambia pero a súa valoración si o fai coa amplitude da área que cubre e coa súa forma; que dúas zonas de distinta extensión teñen o mesmo valor se está compensada pola cor; que unha proporción perfecta lograse ó equilibrarse formas e cores no plano xeométrico, deixando de ser un mera superficie xeométrica.
É unha arte racional, física e matemática, sen emoción nin sentimentalismos, obxectiva e sen tensións. Algo que a primeira vista resulta tan simple, ten sen embargo detrás todo un proceso mental de múltiples e posibles combinacións sobre as que o artista ha de tomar decisións: a colocación, o tamaño e a cor dos elementos que a compoñen.
O lenzo adquire un efecto monumental pese a escaseza de elementos empregados, e compositivamente plenamente equilibrada en cor, forma e disposición.
Dicía Gombrich:
A esta idea responde a presente obra: formas rectangulares de distintos tamaños; cores planas e puras; os primarios -amarelo, azul e vermello- combinados con azul claro; grosas liñas negras verticais e horizontais coa precisa función de separar as cores para que non se inflúan; liñas que se cortan en ángulos rectos; unha calculada proporción; disposición asimétrica pero equilibrada e harmónica
Coas súas obras demostra que a percepción da cor non cambia pero a súa valoración si o fai coa amplitude da área que cubre e coa súa forma; que dúas zonas de distinta extensión teñen o mesmo valor se está compensada pola cor; que unha proporción perfecta lograse ó equilibrarse formas e cores no plano xeométrico, deixando de ser un mera superficie xeométrica.
É unha arte racional, física e matemática, sen emoción nin sentimentalismos, obxectiva e sen tensións. Algo que a primeira vista resulta tan simple, ten sen embargo detrás todo un proceso mental de múltiples e posibles combinacións sobre as que o artista ha de tomar decisións: a colocación, o tamaño e a cor dos elementos que a compoñen.
O lenzo adquire un efecto monumental pese a escaseza de elementos empregados, e compositivamente plenamente equilibrada en cor, forma e disposición.
Dicía Gombrich:
Es posible que un cuadro que contenga sólo dos rectángulos pueda causarle al pintor más inquietudes que las que le produjo a un pintor del pasado representar una Virgen. Este último sabía lo que se proponía y tenía una tradición por la que orientarse. Mondrian con dos rectángulos, puede trasladarlos por toda la tela, intentar un número infinito de posibilidades y no saber nunca donde detenerse..
