MODERNISMO/ART NOUVEAU

Nos derradeiros anos do XIX unha nova corrente estética rompe en Europa a dicotomía entre a arquitectura de enxeñeiros (ferro) e a arquitectura dos arquitectos (historicismo e eclecticismo)
Un novo estilo que responde ó gusto dunha burguesía culta que esixe calidade e deseño (non vulgaridade) para crear un mundo refinado

Valor da producción artesanal (vidro, ferro, cerámica, madeira)	Potencia o valor estético dos obxectos cotiáns, incluídos os productos industriais
Inspiración na natureza, especialmente vexetal	Difumina a división entre artes maiores e menores
Preferencia absoluta pola liña curva e as asimetrías	Renda solta á imaxinación e á fantasía

Pese á existencia de trazos comúns, non constitúe un estilo unitario, as variantes nacionais reflíctense nas distintas denominacións do estilo que en España é Modernismo

• Art Nouveau en Francia e Bélxica: GUIMART, París; VICTOR HORTA, Bruxelas

• Jugendstil en Alemaña e países nórdicos: Hans Thoma

• Sezession en Austria: OLBRICH e Otto WAGNER, Viena

• Modern Style no Reino Unido: MACKINTOSH

• Nieuwe Kunst nos Países Baixos: Jan Toorop

• Liberty ou Floreal en Italia: Giovanni Battista Bossi, Milán; Ernesto Basile, Palermo

Nos Estados Unidos, Louis- Comfort Tifanny aplica o estilo no traballo de vidro e cristal

En España, o Modernismo tivo unha ampla difusión  especialmente en Cataluña onde sobresae a figura GAUDÍ

A XEOMETRÍA	Funicular de cargas	Elipsoides	Hiperboloide hiperbólico	Paraboloide hiperbólico
Hipérbola dunha folla	Hiperboloide	Helicoides	Catenarias	Conoides
TRENCADÍS, NATUREZA E SIMBOLISMOS

Outros arquitectos cataláns relevantes: Domènech i Montaner: Palau de la Música, Barcelona (1 e 2); Puig i Cadafalch, Casa Amatller, Barcelona (3)

En Galicia os emigrantes retornados edificaron as súas ricas vivendas incorporando trazos estilísticos diferenciadores da arquitectura tradicional, deste xeito as vivendas dos indianos descollaban pola súa personalidade particular. Non se pode falar dun "estilo indiano" pero sí dunha transformación arquitectónica que, en moitos casos respondían ós presupostos modernistas. As edificaciñons dos ensanchess urbanos adoptaron o estilo.

Dous exemplos próximos saídos das mesmas mans (o arquitecto arxentino Julián García Núñez -estudiou en Barcelona e foi alumno de Lluís Domènech i Montaner- e o enxeñeiro Ángel Ardex, discípulo de Gaudí e vinculado a esgta zona polo proxecto da vía ferroviaria Ferrol-Xixón): o Palacete de doña Socorrito en Figueras (hoxe hotel Peñalba) e a Torre dos Moreno, en Ribadeo,  da que trataremos un pouco máis ampliamente ó final desta entrada.

Na pintura, Gustav KLIMT é a figura máis salientable e representativa do movemento. A súa obra pictórica caracterízase polo emprego decidido da liña, a cor plana, os dourados de tradición bizantina, o carácter ornamental, o horror vacui, a ausencia de perspectiva, os canóns estilizados, a sensualidade 

Unha derivación do Modernismo foi a Art Decó, unha arte de entreguerras ecléctica e decorativa na que se entremezclan trazos das primeiras vangardas: cor fauve, formas cubistas, abstracción xeométrica ...

Representa ben o estilo Tamara de Lempicka

Torre dos Moreno, en Ribadeo. Os irmáns Pedro María e Xoán Moreno Ulloa, emigrantes en Arxentina, encargan un edificio para vivendas de rendas, algo moi pouco habitual ata o momento.

No solar, situado a carón do neoclásico Pazo de Ibáñez, mantíñase unha das antigas torres da fortaleza medieval, a denominada Torre Julia, destinada a residencia dos condes do señorío, cárcere e depósito de armas. O seu estado era ruinoso e, pese a que o primeiro proxecto contaba con mantela en pé, finalmente derrubouse.

A edificación conta cun soto, planta baixa con soportais na fachada principal e tres alturas, máis un ático con mansardas e unha terraza de diferentes alturas desde as que se accede os miradoiros das dúas torres, inspiradas na Casa de les Punxes, obra de Puig i Cadafall. En cada planta había dúas vivendas grandes e una terceira na parte posterior máis pequena, pensada en principio para o servizo. As instalacións  eran do máis avanzado con calefacción, ascensores e recollida da vasoira a través de  condutos internos.

Pero se algo destaca é o exterior das tres fachadas con asimetrías e ruptura de volumes, as balconadas e galerías de ferro con cristais de cores, as cornixas decorativas con tondos, grilandas e motivos vexetais,  as grandes ménsulas do primeiro andar e, sobre todo, a torre en chaflán rematada nun cupulín sobre cariátides (tomando as fontes Wallace parisinas como referene), co seu refulxente tellado de cerámica vidrada en vermello, similar á torre posterior de menores dimensións.