A mediados do século XIX, gradualmente esgótanse os valores estéticos románticos ó tempo que os artistas desexan incorporar na súa obra experiencias máis directas e obxectivas.
A burguesía, definitivamente implantada, esquece os principios revolucionarios e acomódase nun xeito pracenteiro de vida. Cobra agora importancia a nova e desfavorecida clase traballadora, o proletariado nacido da Revolución Industrial.
- Coincide co desenvolvemento do movemento obreiro, de aí o protagonismo das clases traballadoras e o emprego da arte como arma de cambio social
- Procura a representación obxectiva da realidade de cotío, sen a subxectividade e o idealismo romántico
- O interese pola historia ou polos temas literarios deixa paso ó interese pola realidade concreta, nalgúns casos resignada (Millet), noutros con total crueza (Courbet), e ás veces con maior valor reivindicativo (socialismo de Daumier)
- En oposición á crítica oficial, defenden: unha pintura sen argumento, real na imaxe e na narración, obxectiva na súa representación.
Courbet presenta dúas obras -Enterro en Ornans e O estudio- para a Exposición Universal de 1855 que se celebraría no Palacio da Industria cun apartado de Belas Artes, pero ó seren rexieitadas organiza pola súa conta unha mostra persoal nun pavillón novo, de madeira e ladrillo, e que denomina do Realismo. Esa data de 1855 consíderase o inicio de Realismo e o texto do folleto o seu manifesto.
Saber para facer, tal foi o meu pensamento. Estar capacitado para traducir os costumes, as ideas, o aspecto da miña época, segundo a miña apreciación; ser, non só un pintor, senón tamén un home; nunha palabra, facer arte vivo, tal é o meu obxectivo
As bases podemos atopalas no grupo da Escola de Barbizon, paisaxistas como Corot, Rousseau ou Daubigny que con estudios do natural tentan amosar as súa vivencia da natureza e captar os fenómenos atmosféricos
COURBET Nunca pintei un anxo porque nunca vin ningún
Como explica no folleto da exposición de 1855 formouse por libre copiando os grandes mestres como Caravaggio ou Velazquez
Politicamente foi un home comprometido, participou na revolución do 48 e na Comuna de París en 1870, o que lle valeu o exilio
Evoluciona dende o Romanticismo ó Realismo como compromiso político
O seu Realismo non é unha copia a realidade, non hai mimetismo hai interpretación individual rexeitando a idealización, aínda a costa de provocar o escándalo
| CADRO DE FIGURAS HUMANAS, HISTÓRICO DUN ENTERRO EN ORNANS Un gran título e un colosal tamaño para un tema trivial  VÍDEO |
Sen o empaque e a grandiosidade neoclásica, adquire un tono de exaltación do ordinario o que provocou un enorme escándalo.
Enterro dun veciño de Ornans, o seu lugar de nacemento.
Os acompañantes distribúense con certa organización: en primeiro lugar está o clero, logo os laicos socialmente relevantes, maioritariamente homes, e logo as mulleres cos nenos.
Moitos son retratos, nada idealizados, de coñecidos e familiares. Asisten con desinterese, sen prestar atención á cerimonia, incluso o enterrador parece impaciente por terminar.
Todo semella vulgar: as vestimentas son pobres, o cura severo e tosco, o chan embarrado, o ambiente chuvioso e deprimente, a paisaxe mortecina.
Coloca no primeiro plano un can, destacado tamén pola cor branca no medio de negros e ocres agás os toques brancos e vermellos das roupas.
Nese mesmo primeiro plano e no centro, a fosa recentemente escavada e a caveira desenterrada.
O cortexo avanza desde o fondo esquerdo, xira e deténse no mesmo lado. Un S incompleta porque os laterais están recortados arbitrariamente
Compositivamente desenvólvese a modo dun friso (como os retrratos de grupo do Barroco holandés), roto tan só pola verticalidade do crucifixo. Os cantís reforzan a horizontalidade
Contención xestual e expresiva, incomunicación
|
 |
  |
MILLET
Formou parte da Escola de BarbizonRecolle o mundo campesiño nunha realidade un tanto dulcificada e idealizada, onde o traballador nunca perde a dignidade
Gran calidade técnica no emprego da luz e a cor, aplicada en pequenas pinceladas, así como no dominio do debuxo
Estatismo e xeometrización.
Formas rotundas, recortadas sobre a luz
Gusto polos detalles
Liñas de horizonte moi baixas en paisaxes horizontais
.jpg/2560px-JEAN-FRAN%C3%87OIS_MILLET_-_El_%C3%81ngelus_(Museo_de_Orsay%2C_1857-1859._%C3%93leo_sobre_lienzo%2C_55.5_x_66_cm).jpg)
Unha nota: o interese de Dalí no Angelus
DAUMIER
Comezou como debuxante de caricaturas e sátira en publicacións períodocas. Ese estilo gráfico repítese nos seus lenzos, onde tampouco abandona a crítica social
ARQUITECTURA DO FERRO e CRISTAL
- Utilización dos novos materiais industriais (ferro, vidro, aceiro)
- Funcional e racionalista.
- Grandes espacios diáfanos: estacións, mercados, bibliotecas, exposicións; pontes, fábricas
- Construcción rápida e económica (pezas prefabricadas)
- Obras de enxeñería
TORRE EIFFEL
|
Levantada como obra efémera a modo de arco de triunfo na entrada da Exposición Universal 1889, destinada a conmemorar o centenario da Revolución Francesa (outra grande obra de enxeñería sobresíu: Galería de Máquinas)
Exclusivamente realizada en ferro, forxado e colado, con remaches. Símbolo do triunfo do progreso científico, cos seus 300 m era a construcción mais elevada do momento. Tres pisos decrecentes, sobre arcos parabólicos inclinados cara a o interior, rematando en estructura adintelada; segundo corpo coa prolongación dos piares tamén inclinados; terceiro corpo resultante da fusión dos catro brazos que se prolonga ata rematar en cúpula metálica con unha lanterna Obxecto de admiración pero tamén de burla (esqueleto de chatarra; esa lámpada verdadeiramente tráxica).  Do taller de Eiffel saíu tamén a estrutura interna da Estatua da Liberdade, un regalo do goberno francés ós Estados Unidos como commemorar os cen anos da Declaración de Independencia |
 |
 |
 |
 |
_04.jpg/2560px-Palacio_de_Cristal_(Retiro%2C_Madrid)_04.jpg) |
 |
