CATALOGACIÓN
Vila pacega no ámbito suburbano construída por Andrea Palladio, arquitecto manierista italiano, entre 1567 e 1570. É a máis famosa da multitude que deseñou Palladio e amosa de forma exemplar as características máis salientables deste grande arquitecto, sobre todo a busca formal dun clasicismo puro. Palladio era un estudoso da antigüidade clásica (ilustrou o famoso libro de Vitrubio) pero tamén un teórico que reflexionou sobre a arquitectura da súa época (redactou e tamén ilustro un libro propio chamado “Quattro libro dell’architettura” en 1570).
Traballou sobre todo en Vicenza e en Venecia e a súa influencia posiblemente foi a maior de todos os arquitectos do renacemento, abundando na época neoclásica as vilas neopalladianas en Gran Bretaña e nos EEUU.
Traballou sobre todo en Vicenza e en Venecia e a súa influencia posiblemente foi a maior de todos os arquitectos do renacemento, abundando na época neoclásica as vilas neopalladianas en Gran Bretaña e nos EEUU.
CONTEXTO
( ...)
ANÁLISE
Como dixemos este famosísimo edificio resume a quintaesencia da teoría arquitectónica de Palladio, sempre en busca da inspiración no mundo clásico pero coa súa particular intervención.
A planta clarifica xa os principais valores do edificio: volumes puros, orde, simetría, proporción, harmonía ...
Planta dun cadrado perfecto cun patio circular no centro (círculo inscrito no cadrado, en volume un cubo e un cilindro) a cuxo redor se dispoñen as diferentes dependencias perfectamente simétricas. Pero o cadrado pasa a ser unha cruz grega ó engadir escaleiras en cada lado. En todo caso mantense a planta centralizada.
Para as fachadas, Palladio optou sempre como aquí, polo modelo dun templo clásico có seu pórtico columnado e o frontón coroando o edificio. Pensaba que os lados menores dos templos clásicos imitaban as fachadas das vivendas desa época e polo tanto quere completar o círculo, usando a fachada dos edificios relixiosos para facer de novo vivendas particulares. O templo era a casa dun deus, pero unha casa ó fin e ó cabo. Neste caso, as catro fachadas iguais da pranta nobre constan dun pórtico hexástilo de orde xónica e con frontón, accedendo a ela despois de subir as monumentais escalinatas tal e como sucedía nos templos romanos (non nos gregos). As fachadas tamén están rotadas 45º con respecto ós puntos cardinais para garantir que todas as estancias reciban algo de luz natural.
O porche ademais de ter un obxectivo formal, clasicismo, tamén ten unha finalidade práctica xa que dende este porche se teñen unhas inmellorables vistas da propiedade (a villa se constrúe na cima dunha pequena colina polo que este efecto se acentúa), ademais por suposto de protexer do calor do día.
En canto ó interior sorprende a meticulosidade do deseño para que o edificio resulte absolutamente simétrico, as medidas de largo, ancho e alto do edificio e de cada unha das estancias se somete a unha fórmula exacta de proporcións.
Para rematar outra gran novidade de Palladio é o feito de teitar o patio interior cunha gran cúpula visible dende o exterior do edificio. A cúpula ata este momento era usada exclusivamente para coroar edificios relixiosos (cúpula de Deus: Panteón). Esta vai ser a primeira vez que se utilice unha cúpula nun edificio doméstico. Está inspirada no Panteón, con ese gran óculo central, e a nivel decorativo pintura de figuras alegóricas da relixión católica, neste caso virtudes como a Relixión, a Castidade,...
