POLOS VIEIROS DA ARTE

HIPER-REALISMO

O Hiper-realismo trata de reproducir o máis exactamente posible a realidade, amosando todos os detalles que o ollo humano non chega a captar. Dentro desta corrente situamos a pintores españois coma Antonio López, se ben a orixe do movemento está nos Estados Unidos nos anos 60 do pasado século.

Na escultura traballan con representacións a tamaño natural que amosan unha extraordinaria aparencia de vida, incluso as figuras poden ir ataviadas con vestimentas reais, así nos presenta Duane Hanson a clase media americana.

Porén, a obra de Ron Mueck, artista australiano, sorprende aínda máis pola nudez das súas personaxes, nelas non hai ningún aditamento, non hai crítica, non son caricaturas, é a realidade máis sinxela do ser humano. Procedente do mundo dos efectos especiais para cine, traballa con fibra de vidro e silicona para facer esculturas que chegan a medir ata 5 metros.

Unha visión máis divertida da realidade á a obra fotográfica de Carl Warner, observa e deduce os compoñentes que configuran a paisaxe.

Xa Arcimboldo no XVI empregaba elementos pintados para composicións ilusionistas

CANTEIROS DO PASADO E RESTAURACIÓNS DO PRESENTE

Os canteiros adoitaban deixar marcas para indicar a autoría do traballo, equivalía á súa sinatura. Outras opinións consideran que son o equivalente das facturas, marcando na pedra o punto do traballo realizado e cobrado.

Habitualmente tratase de signos sinxelos coma letras, números ou cruces, pero ás veces eran máis orixinais con figuras de ferramentas, instrumentos musicais, formas vexetais, obxectos diversos (como a chave de abaixo), etc.

Se a arte románica é unha arte simbólica, biblia pauperum, e os artesáns debían reflectir o mellor posible as ideas a transmitir, tiñan sen embargo un espazo no que traballar con maior liberdade, os canzorros. Os motivos son do máis diverso: seres fantásticos, animais, figuras humanas, anxos, formas vexetais ou xeométricas, e os máis curiosos, aqueles que representan escenas eróticas e obscenas.

Todo isto é sabido, pero, se visitamos algunhas catedrais e igrexas españolas encontramos cousas verdadeiramente asombrosas. Miras as imaxes:

1. Catedral de San Antolín de Palencia:
un fotógrafo nunha gárgola

2.- Catedral Nova de Salamanca, Portada de Ramos: un coello, un astronauta, un demo comendo un xelado, unha cegoña,...

3. Santa María a Maior de Trujillo (Cáceres): o escudo do Athletic de Bilbao nun capitel

4. Na Catedral de Calahorra (A Rioxa), encontramos un teléfono móbil, con data das súa execución.

E en Escocia na abadía de Paisley, encontramos un verdadeiro alien.

A mesma idea na Capela de Belén en Saint-Jean-de-Boiseau (Francia), mais aliens e gremlins

Todos estes xogos deben ter outro significado: está en relación coas restauracións. INVESTIGA

FUNDICIÓN EN BRONCE POR CERA PERDIDA

A técnica de cera perdida é unha técnica básica para elaborar esculturas en bronce de gran tamaño e non necesariamente macizas.

A mediados do século IV, en Grecia perfeccionouse un sistema de fundición que permitía reproducir pezas a grande escala e a baixo custo.

¿Como? Coa técnica da cera perdida facendo a peza oca ou cun interior de material económico e lixeiro como por exemplo a arxila.

Con posterioridade tamén fixo posible conservar o modelo e volver utilizado para producir en serie.

O PROCESO

Se a escultura a realizar era moi grande adoitaba facerse por partes e logo unilas por medio de soldaduras.

A miúdo engadíanse detalles por medio de elementos superpostos. Por exemplo no Auriga de Delfos empregaron láminas de prata nos labios e pasta vítrea nos ollos.

Para completar esta información mira o vídeo que segue e a páxina, en inglés, que presenta un bo esquema do proceso

ANAMORFOSES: ¿COMO SE MIRA?

As formas anamórficas esixen un punto de vista lateral para obter a visión correcta. A perspectiva non fuga perpendicularmente cara ó fondo, pola contra está invertido, fuga diagonalmente cara adiante, cara a nos, por iso as dimensións se deforman.

Este artificio lúdico foi utilizado sen recibir denominación propia, a de anamorfose, ata mediados do XVII por obra do alemán Gaspar Schott. A primeira coñecida ven da man de Leonardo

Tales divertimentos que precisan un alto dominio técnico espalláronse por todas partes, ás veces para ocultar o prohibido ou facer sátira. Especial éxito tiveron en Alemaña estas adiviñas gráficas ou Cadros con secreto

Erhard Schön, discípulo de Durero, xilografía como a titulada Sal pola porta vello estúpido, 1535. No lado esquerdo, unha escena moralizante na que unha moza se deixa acariciar por un vello mentres lle rouba a bolsa para darlla ó mozo que está detrais da cortina. No lado dereito tan só se ven uns trazos pouco definidos, pero cando se mira adecuadamente aparece unha escena de sexo explícito entre a parella mentres expulsan o vello.

A mais recoñecida é a pintura de Holbein, Os Embaixadores, 1553

No XVII estendeuse a Francia e a España, onde contamos co curioso retrato de Carlos V na Catedral de Palencia que visto de fronte semella unha caricatura, pero ó mirar oblicuamente polo pequeno furado xurda o severo rostro do emperador.

Tamén entón apareceron as deformacións en xogos de espellos cilíndricos e cónicos que chegaron a Europa desde China a través da Ruta da Seda. A deformación anamórfica plana adquire a forma correcta ó se reflectir no espello

Ross McBride emprega este recurso nas súas tazas anamórficas e Bernard Prass para os retratos anamórficos: para captar a forma é preciso elixir o punto de vista correcto para que a acumulación de obxectos dé lugar á forma debida